Bielik uratowany! Przyrodnicza historia z happy endem

Bielik preferuje obszary w pobliżu zbiorników wodnych, takie jak wybrzeża morskie i okolice rzek. Jego charakterystyczną cechą jest masywny dziób, który osiąga długość od 58 do 65 cm. Skóra przy nasadzie dzioba ma intensywnie jasnożółty kolor. Ogon bielika wybarwia się przez kilka pierwszych lat życia ptaka; jest stosunkowo krótki, o klinowatym kształcie. 

Birkut odżywia się głównie rybami i, okazjonalnie, padliną. Samice są zazwyczaj większe od samców i można je rozpoznać po szerszych skrzydłach oraz ostrzej zakończonym ogonie, szczególnie widocznych w locie. Rozpiętość skrzydeł wynosi między 193 a 244 cm.

Bieliki zakładają gniazda na wierzchołkach dużych drzew, na konarach blisko pnia, a także na półkach skalnych. Sukcesywnie rozbudowywane gniazdo może ważyć nawet tonę. 

Ten ptak był pierwszym wśród gatunków ptaków szponiastych, którego otoczono ochroną w Polsce.

Niezwykłą historią związaną z bielikiem podzielił się Ośrodek Rehabilitacji Ptaków Drapieżnych w Sobieńczycach.